... verzadigde mijn brein na mijn eerste mountainbike-ervaring halverwege de jaren 90. Vragen die mij op een reis brachten om mijn rijervaring te verbeteren en uiteindelijk een fiets te leveren waarvan ik geloof dat deze de beste rijervaring biedt die er is.

De mensen die mij kennis lieten maken met mountainbiken waren geobsedeerd door het verkennen van de fantastische backcountry trails die Nieuw-Zeeland te bieden heeft. 's Avonds werden topografische kaarten doorgenomen om kandidaten te vinden voor de nieuwe "beste trail ooit". In het weekend werden deze kandidaten bekeken. Een beetje wedstrijdrijden onderbrak onze verkenning, maar niemand van ons had de drive of het competitieve karakter dat een geweldige racer maakt.

Het was ons vrij duidelijk dat de fabrieksfietsen waarop we toen reden, ver verwijderd waren van de machines die we echt wilden voor onze avonturen. Fase één van het creëren van onze ultieme backcountry/ trailbike was het hacken van bestaande fietsen, het bouwen van stalen hoofdframes, het vergroten van de veerweg en het proberen dit te evenaren met vorken met een lange veerweg. Iets dat een stuk gemakkelijker werd met de komst van de Rock Shox BOXXER XC later in dat decennium.

Met een beetje kennis van de theorie achter de ophanging van motorfietsen is het duidelijk dat er met een hoog draaipunt winst te behalen valt op het gebied van schokabsorptie.

Zo'n high pivot levert het compromis van extra gewicht, een funky kettinglijn en onvermijdelijk aandrijflijngeluid. Allemaal nadelen die ik meer dan bereid was te accepteren voor een eenmalige fiets voor mezelf. De beklimmingen gaan tenslotte over het bereiken van de afdalingen. Geen haast, gewoon erheen gaan, een paar technische secties oefenen onderweg. Het achterwaards aspad dankzij de high pivot ophanging maakte dit meer dan goed op de afdaling.

Let op de proto dropper post, pre-dropper posts.

ZELFGEBOUWDE VERSNELLINGSBAK, ZELFGEBOUWDE FIETS. DIT WAS EEN BELANGRIJKE STAP NAAR MIJN ULTIEME MOUNTAINBIKE.

"Dit is alsof je op een dolfijn rijdt", waren de woorden die uit de mond van Steve Murphy kwamen toen hij voorbij reed op mijn gloednieuwe, zelfgebouwde fiets van koolstofvezel, met een veerweg van 160 mm, een hoog draaipunt en een versnellingsbak.

In de zomer van 2005/2006 waren James (Dodzy) Dodds en ik bezig met het bouwen van een trail genaamd Billy T in het Whakarewarewa Forest in Rotorua, Nieuw-Zeeland. Dodzy was net klaar met het bouwen van een High pivot DH gearbox-fiets die enigszins leek op Dolph.

Terwijl we baadden in het glorieuze gevoel dat we het achterwiel van Dodzys high pivot DH-beest tegen de grootste, lelijkste wortel, stoeprand of boomstam konden rijden die we maar konden vinden, besloten Dodzy en ik dat we dit gevoel naar de massa moesten brengen en Zerode was geboren.

Dodzy en ik moesten nog veel leren voordat we de Zerode G1 in productie konden nemen. We hadden een paar valse starts, maar slaagden erin om in 2011 de eerste Zerode G1's op de markt te brengen.

DE FIETSEN KRIJGEN SNEL EEN REPUTATIE VAN UITSTEKENDE VERINGSPRESTATIES, EEN RESULTAAT VAN DE LAGE ONAFGEVEERDE MASSA, DE MASSACENTRALISATIE EN HET HOGE DRAAIPUNT.

Met de komst van de G1 en zo'n 4 jaar Dolph rijden werd het tijd om een ​​nieuwe trailbike te bouwen. Het concept van de G1 was heel logisch, dus werd er een trailversie geboren met behulp van DH-sample onderdelen als mallen voor het carbon hoofdframe.

Zoals altijd was ik bereid om compromissen te accepteren in een one-off fiets voor mezelf, met Voldamort kwam dit in de vorm van een beperkt versnellingsbereik. De 8-speed Alfine was afgestemd om mij de lange steile beklimmingen in het achterland op te krijgen, maar ik raakte snel door mijn versnellingen heen op snelle afdalingen.

Dodzy’s aandacht was nodig voor een ander bedrijf, waardoor hij Zerode verliet voordat de G2 arriveerde.

De fabrikant van de G1 stopte met het produceren van frames, dus werd er een nieuwe fabrikant gevonden die de mogelijkheid bood om te verfijnen, een beetje gewicht te verliezen, een nieuwe maat toe te voegen, etc. Dit was de geboorte van de G2.

In 2012 kreeg ik een 18-versnellingsbak van Pinion in handen en het was weer eens tijd om mijn eigen, zelfgebouwde fiets te upgraden. Zoals altijd was ik bereid om een ​​paar compromissen te accepteren voor mijn eigen bike. De high pivot-fiets is zwaarder en complexer dan een meer traditioneel ontwerp en de kettinggeleider rommelt weg tijdens het trappen.

Dankzij verdere ontwikkelingen in de Pinion-versnellingsbaktechnologie en meer onderzoek en ontwikkeling om de stabiliteit van het rijplatform van de Hector te vereenvoudigen en optimaliseren, werd de Taniwha geboren.

Nadat we enige tijd op de Taniwha hadden doorgebracht, beseften we dat we een 29er-platform moesten ontwikkelen dat zou voldoen aan de eisen van een zeer breed spectrum aan mountainbikers.

Dit resulteerde in de Katipo: Lang, laag, slack met meerdere veerweg- en bouwopties.

Het G3-project was een welkome kans om de Zerode G1/G2 te vernieuwen en te verfijnen. In de 10+ jaar sinds de G1/G2 werd uitgebracht, zagen we grote veranderingen in geometrie, vorken, versnellingsbakken en zeker de tracks en intensiteit waarmee wordt gereden! Het is goed te zien dat de G3 veel ontwerpkenmerken van de G1/G2 heeft behouden, allemaal verpakt in een lager, langer, slacker en lichter pakket. Ik ben enthousiast om het volledige potentieel van de G3 in de komende race seizoenen te zien onder een aantal supergetalenteerde rijders …